Toplum olarak ne kadar şiddetli geçin(eme)diğimiz malum. Bırakın kadına yönelik şiddet gibi zaten medeniyet ötesi olan halleri; sokakta birinden bir şey isterken, birine adres sorarken, minibüs şoförüne parayı uzatırken bile çekiniyoruz. Asabiyet falan yapar,  al başına bela. Hayır, yanımda sen olmasan ağzının payını verirdim ben onun da, neyse…

Bu şiddet merakımızla ilgili sosyologlar ne kadar araştırma yapsa az. Ama şiddetin bazı nedenlerini tespit edebilmek için böyle bir çabaya bile gerek yok. Örneğin bu yıl Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı’na bağlı olarak çalışmaya başlayan Şiddet Önleme ve İzleme Merkezi’ne (ŞÖNİM) ait veriler oldukça önemli bir durumu ortaya çıkartıyor aslında.

ŞÖNİM’ler İstanbul, Ankara, İzmir gibi 14 pilot bölgede hizmet veriyor. Bu 14 bölgede Kasım sonuna kadar merkezlere 10.825 kadın, 257 erkek ve 3.129 çocuk başvurmuş. Mağdurların yüzde 47’si şiddet, yüzde 33’ü sığınma isteği, yüzde 16’sı danışmanlık talebiyle merkezlere gelirken, şiddete maruz kalanların yüzde 48’i fiziksel, yüzde 33’ü psikolojik, yüzde 13’ü ekonomik, yüzde 6’sı cinsel şiddet şikayetini iletmiş.

ŞÖNİM’in açıkladığı istatistiklerdeki en dikkat çekici unsursa işsizlik. ŞÖNİM’e başvuran şiddet mağdurlarının 76’sının, şiddet uygulayanların ise yüzde 73’ünün işsiz olduğu belirlenmiş. Yine mağdurların yüzde 62’sinin, şiddet uygulayanların ise yüzde 72’sinin sosyal güvencesinin olmadığı gözlenmiş.

Bu verilerden ortaya çıkan sonuç, işsizlik ve beraberinde getirdiği yoksulluk toplumdaki şiddet eylemlerini tetikliyor ve bu şiddet sorununu kalıcı olarak ortadan kaldırmak için, öncelikle toplumun işsizlik gibi genel sıkıntılarına çare bulmak gerekiyor.