Çok sevdiğimiz film Drive’ın yönetmeni Nicholas Winding Refn’den yeni bir film geldi bu hafta. Başrolünde Ryan Gosling’in oynadığı Sadece Tanrı Affeder isimli film, fragmanları itibariyle çok ilgi topladı. Kan gölüne dönüşen bir intikam hikayesi diye nitelendirebiliriz filmi. Filmin suç filmi olması; Gosling’in başrol oynaması ve bir de Drive’ın yönetmeninin elinden çıkması izleyicide merak uyandırdı haliyle. Tabi durum benim için de aynıydı.

Elimde bilet, müthiş bir aksiyon filmi izlemek üzere sinemaya girdim. Salondan çıktığımdaysa tamamen dağılmıştım diyebilirim. Bir kere filmde birilerinin konuştuğunu duymak çok zor ve duyduklarınızın %80’i Tai dilinde. Özellikle yan rol oyunculukları vasat. Müzik ayarlamaları yersiz ve zaman zaman fazlasıyla rahatsız edici. Filmin neredeyse tamamı siyah ve kırmızı tonlarda, ki bu tonlar bir süre sonra acayip rahatsız ediyor gözlerinizi. Aksiyon sahnesi çok az; olan sahnelerden de tat almak mümkün değil. Evet, kan gövdeyi götürüyor götürmesine de, gözlere şenlik bir manzara yok yani. Birkaç dakikalık bir dövüş sahnesi var, gerçekten acınası derecede basit bir sahne.

Film, sanat filmi özellikleri taşıyor. Başı ve sonu yok, takip etmesi oldukça güç ve sinema salonunun yarısı film arasında çıkıp gidiyor vesaire. Sanat filmi olmuş olmasına da, sanat filmi tadı vermekten o kadar uzak ki. Sıkıntıdan patlıyorsunuz, acaba çıkıp gitsem mi, yoksa biraz daha beklesem mi ikilemi içerisinde izliyorsunuz filmi. Önünüzdeki kişi telefonda oyun oynuyor, yanınızdaki çoktan uykuya dalmış. Sinemada izlemiyor olsanız, filmi çoktan yarıda bırakmışınız. Anlayacağınız, sanat filmlerinin yüz karalarından biri olmuş Only God Forgives.

Oyunculuklara bakacak olursak, oyuncuların birçoğu deneyimsiz. Geriye kalanlara ise oyunculuk yapacak fırsat tanınmamış. Örneğin Ryan Gosling (filmde sık görülmesi beklenen adam) oturduğu yerden bir türlü kalkmıyor. Mimiklerini bile oynatmıyor neredeyse. Sesini duymak mümkün değil zaten. Kimse kimseyle konuşmuyor. Karanlık dünyaların karanlık polisi rolündeki Chang (Vithaya Pansringarm) beni en çok düşündüren karakter oldu. “Bu adam bu kılıcı neresinden çıkarıyor” diye düşünmekten birkaç sahneyi kaçırdım. Hala neresinden çıkardığını çözemedim ama. En yerli yerinde karakter Kristin Scott Thomas’ın canlandırdığı Crystal karakteriydi. Filmi izlenebilir kılan, yarıda bırakmanızı engelleyen tek şey bu karakterdi.

Yönetmen Refn, Drive filminde de Ryan Gosling ile çalışmıştı ve bu filmle adından çok bahsettirmişti. Ama bu filmde ikisi de ciddi anlamda tökezlemiş. Filmin senaryosu da perdedeki duruşu kadar kötü. Ve evet, malesef senaryo da Refn imzalı.

Only God Forgives, Drive’ın izleyicilerine kocaman bir hayal kırıklığı olmuş kısaca. Sinema salonunu terk ettiğim anda en kötüler listemin başına adını yazdırdı bu film. Ne diyelim, bu sefer olmamış Refn.