İnsanlar kendilerinde bulamadığı gücü bir köpekte bulurlar. Yaradılış gereği evcil ve insancıl olan bu hayvanları küçüklüğünden alırlar ve bir güzel kendi karakteriyle eğitirler.

Bir odaya kapatırlar önce… Işığı göremesin,aydınlığa ulaşamasın diye. Kendilerinden empati kurarlar. Ben bir odaya kapatılsam ve asla aydınlığı göremesem diye. Tahmin ederler öfkeleneceklerini. Sonra en ufak hatada vururlar tekmeyi. Nereye denk gelirse, acımadan vururlar, işkence ederler. Bazen hırslarını alamayıp sopalarla, kütüklerle, demirle kemerle döverler. Bilirler çünkü, o canlının kendisine ne kadar sadık olduğunu. Asla dönüp, eziyetlerine EZİYETLE karşılık vermeyeceğini.

Köpek büyüdükçe hırs artar. Para gözlerini bürür iyice. Boynuna doladıkları iple, sokak sokak mahalle mahalle gezerler. Her görene benim köpeğim şöyle güçlü, böyle saldırgan diye övünür dururlar. Kendilerinde bulamadıkları gücü bu küçücük dört ayaklıda bulurlar. Egoları onunla yürürken ‘tavan’ dır. İçindeki merhametsizliği sadece kendi köpeğine yapmaz. Hayvanı hayvanla pekiştirir, yoğurur. Güçsüz bulduğu her canlıya, küçüklükten kendi karakterine benzettiği köpeğini bir güzel salıverir, yeni doğmuş kedilere, hamile köpeklere, sakat hayvanlara… Ve karşısına çıkacak her güçsüze…

İşini sağlama alınca, para girer devreye. O ve onlar gibi bir sürü vardır. Bilir. Sokuluverir yanlarına, bir gram değer vermediği hayvanını yüceltir, göklere sığdıramaz. Tek derdi kanlı dövüşten kazanacağı paradır. Ve buluşur bu insanlar. Yanlarında çocuklar, arkadaşları sanki panayır izleyeceklermiş gibi toplanıverirler.

Bir sürü aklı olan insan ve bir sürü ağzı dili olmayan masumlar… Anlayamazlar önce nerede olduklarını. Sahibi yanına gelir, daha önce duymadığı sevgi sözcüklerini fısıldar kulağını. Köpek şaşırır;  “Aa beni seviyormuş” Eğer dediğini yaparsam daha çok sever diye düşünür.

Ve zincirler kırılır. Kendisinden olanı, bir diğeri öldürür. İnsanlar gülerek, heyecanlanarak izlerler bu kanlı dövüşü. Onlarsa sadece sahibine sadık olmak uğruna birbirlerini kana bularlar… Ve biri yere yığılır. Alan terk edilir… İnsanlar mutludur. Yerde yığılan umurlarında değildir. Bir çöp konteynırı artık ona mezar olacaktır. İnsanlar çok acımasız…

Şimdi söyleyin.  Kötü köpek mi? Kötü sahip mi?

Yazan: Menis Doğan / Pati Butik