Hatırlıyor musunuz, geçen yıl bu zamanlar hepimiz ‘dizi patlaması’na mazur kalmıştık. Hatta durgun geçen yaz ekranına çok sayıda dizi sürülmüş, yeni sezon ise tüm zamanların en yüksek dizi bombardımanına sahne olmuştu.

Ve bu bombardımanın ardından ekrana gelen dizilerin ‘elde patladığına’ da hep birlikte tanık olduk! Bırakın yeni dizilerin tutmasını, yıllar içinde kimse beğenmese de belirli bir izleyici kitlesine sahip diziler bile ciddi sıkıntılar yaşadı, kanallar ne yapacaklarını bilemez halde dizilerin gün ve saatiyle oynadı, bu ise daha beter biçimde, hiç sorunu olmayan dizilerin bile izleyici kaybetmesine yol açtı.

Televizyon yayın sezon ortasına doğru, birkaç ay öncesine kadar gündemde olan müthiş çıkışın yerini felaket bir iniş aldı. O noktadan itibaren de maliyeti dizilere göre hayli düşük olan yarışmalar sayıca göze çarpar hale geldi.

Şunu rahatlıkla söylenebilir ki; yeni reyting düzenlemesi ile AB grubunu hem niceliksel hem de niteliksel olarak değiştirerek kurgu üretimini bir nevi ‘mahalle baskısı’na maruz bıraktı. Bu baskı da dizi senaryolarının, özellikle de özgürlükçü, aykırı, protest içeriğini engelleme yoluna gitti. Fakat bu noktada unutulan bir şey vardı: hayal gücü engellenemez!

Hayal gücünü engellemeye ve hatta muhafazakarlaştırmaya çalışırsanız, önceki yıllardaki hareketlilikle iştahı kabarmış yapımcı ve kanalların işi seri üretime vardırıp, kitle ne koysan alıyor diye düşünüp kalite ve değeri düşük dizilerin tepe üstü çakılmasını görürsünüz…

Şimdi bile, işin ‘politik’ yönünü göremeyen veya görmek istemeyen pek çok yapımcı ve şirket, vasat ve ‘sade suya tirit’ pek çok diziyi ya tutarsa umuduyla ha bire piyasaya sürmeye devam etmekte olduğunu hep beraber izliyoruz.

Ve bu ortamda politik açıdan riskli olmayan, maliyeti düşük ama insanları sıkma hızı dizilerden daha yüksek olan yarışma programlarına yönelindiğini gördük.
Yani izlediğimiz yarışmalar, çaresizlikten çıkıyor!